Diamentowe serce.

Dobry wieczór.
Po skończeniu zadań na dziś, postanowiłam zawitać i tutaj. Chciałabym przedstawić kolejny wiersz, który już miał swoją pierwszą publikację na Beju, jednakże na blogu będzie to jego pierwszy raz. Dlaczego diamentowe serce? Co autor miał na myśli? Napisałam ten wiersz pod przypływem chwilowych emocji. Słuchałam akurat audycji w pewnym radiu, takiego reportażu o życiu, sytuacji, wydarzeniach pewnych ludzi, którzy opowiadają o tym, o cierpieniu, przemianie. Myślę, że głównie to chciałam ukazać w wierszu. Niektórzy ludzie mają te 'diamentowe serca', a ludzie to wykorzystują. Dość często pozostaje po sercu tylko rozkruszone szkło. Zmiany należy zacząć od siebie, więc zaczynajmy. Zapraszam do zapoznania się z treścią moich bazgrołków.

                                                           Diamentowe serce


                                                  Diamentowe serce roztrzaskane w pył.
                                                  Potok łez wspomnienie zmył.
                                                  Chwila stała się wiecznościa,
                                                  serce tęskni za miłością.

                                                  Cienie rozterek i bólu na twarzy,
                                                  ten człowiek już nie marzy.
                                                  Dusza uciekła z kruchego ciała
                                                  po diamentowym sercu pustka została.

                                                  Blask gwiazd wskazał mu drogę,
                                                  chociaż chcę- nie pomogę.
                                                  Wędrówki jego nastał kres
                                                  na ziemi morze ludzkich łez.

Dziękuję i zapraszam ponownie! :)

Fotografia.

Przedstawię wiersz, który chyba jako jeden z pierwszym opublikowałam na Beju. Wydaje mi się, że każdy z nas ma takie zdjęcia, które wywołują uśmiech w pochmurny dzień, ale wprawiają też w zadumę. Miło jest popatrzeć na twarze ludzi, którzy towarzyszyli nam od początku naszej wędrówki po ziemii, a sami zakończyli swoją podróż i odeszli. Niekiedy uronimy jedną łezkę, niekiedy po policzkach popłynie potok łez, ale to życie i jakbyśmy chcieli nie sprawimy, że potoczy się ono tak jak w naszych marzeniach. Zapraszam do kolejnej odsłony moich bazgrołków.
Pozdrawiam Germanistę, którego jestem fanką! :)

                                                                      Fotografia

                                                                  Są stare, są nowe
                                                                  są szare i kolorowe
                                                                  Są małe i duże
                                                                  niektóre przedstawiają pyzate buzie.

                                                                  Oprawione w ramki
                                                                  powklejane w albumy
                                                                  oglądając je masz piersi pełne dumy.

                                                                  Czasu zatrzymać się nie da,
                                                                  Chociaż byśmy tego chcieli
                                                                  Jednak chwile utrwalić aparatem możemy.

                                                                  Widzisz, o tutaj ja i ty jak byłyśmy małe,
                                                                  W dzieciństwa objęciach było tak wspaniale.
                                                                  Teraz w dorosłości zapuszczamy sie szpony.
                                                                  Jednak na fotografi czas został utrwalony.

Dziękuję za odwiedziny! :)

W całość ułożysz mnie.

Publikuję drugą pozycję, którą lubię, swoją pozycję, bo tylko do niej mam prawa autorskie. Dzień senny, natłok obowiązków, stosy książek, notatek, które leżą gdzieś w kącie pokoju odłożyłam na 'jutro'. Ale czy kiedykolwiek ono nastanie? Ich habe keine Ahnung. Kiedy napisałam, nie pamiętam, dość dawno zapewne. Chcę podzielić się tym kawałkiem mnie, może to w późniejszym toku publikacji, pomoże zainteresowanym ułożyć mnie w całość. Do matury 97 dni.

                                                                    Złota fala

                                                            Złota fala uderza w brzeg,
                                                            złoty pada śnieg,
                                                            złote słońca promienie,
                                                            złote ryb grzebienie.

                                                           Gniewny wiatr dmie dumnie.
                                                           Pakuję skrzynie dawnych lat.
                                                           spalone wspomnienia w urnie,
                                                           w kopertach pełno smutnych dat.

                                                           Listy z wyznaniami,
                                                           a my wciąz tacy sami.
                                                           Dym spowija dom,
                                                           ja już daleko stąd.

                                                          Ostatnie spojrzenia, łzy.
                                                          Wszystko tonie w objęciach mgły
                                                          Wspomnienia-spalone
                                                          teraz każdy pojdzie w inną stronę.

Dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam!

P.S. Dziękuję, już jestem Twoją fanką :D

Witam

Cześć.
Zabierałam się do napisania tego pierwszego postu już x-czasu. Wahałam się, czy ktokolwiek zechce tu zajrzeć? Jednakże pokażę Wam swój świat, zaproszę Was do niego. Poprzez swoje bazgroły pokażę Wam kawałek swojego życia, niekiedy zabawny, niekiedy tragiczny. Oczywiście nie wszystkie wiersze dotyczą bezpośrednio mnie. Zarówno prawda jak i fikcja przeplatają się na zmianę. Jeśli chcesz zapraszam Cię do mojego świata, świata, w którym znajduję spokój i spełnienie. Dziś pokażę wiersz, który opublikowałam jakiś czas temu na Beju.

'Powtórka'

Byli w kinie na seansie,
na "Kinowym romansie".
Wpatrzeni w swoje oczy oboje,
obiecali pokonać wszelki trud i znoje.

Uśmiechnięci, za rękę wyszli z kina,
Przy wejściu stała z parasolką osamotniona dziewczyna.
Patrzyła na nich smutnym wzrokiem
i w przeciwną stronę ruszyła wolnym krokiem.

Dotarła do ulicy, którą niegdyś razem przemierzali,
a bez serca ludzie się z nich śmiali.
Wspominała cudowne chwile z nim spędzone.
teraz jej ukochany ma już żonę.

Spotykali się czasem na ulicy,
Tacy smutni, z tropu zbici.
Szła dalej, doszła do kościoła.
Była tam ta młoda para wesoła.

Wyszła i ruszyła przed siebie.
Cztery dni później, ludzie zebrali się na jej pogrzebie.
Do tej pory nikt nie wie co się stało.
Może jej serce z tęsknoty nie wytrzymało.

A ci młodzi dalej się spotykali,
pamiętając o tej pani,
dzięki której zrozumieli,
że właśnie takiej miłości pragnęli.

Zapraszam ponownie, dziękuję za odwiedziny :)